Jonas Vansteenkiste benaderde de kapel als een plek tot reflectie, een “Denkraum”. De titel is een referentie naar een begrip dat omschreven wordt als: muren bouwen ‘van-in’ of ‘van-uit’ de chaos van eigen beleving, emoties, gedachten om net dat voelen en deze ervaringen handelbaar of duidelijker te kunnen maken. Zo werkt Vansteenkiste ook, hij vertrekt altijd van persoonlijke ervaringen die hij uitpuurt en dan opnieuw aan de slag gaat om een vorm te kiezen voor zijn inhoud of ervaring, de letterlijke ervaring en autobiografische referenties verdwijnen naar een onderlaag en de werken trachten op een ruimere wijze in dialoog te treden met het publiek. De reflectie bij Vansteenkiste in de expo is tevens het confronteren van reeds bestaand werk met nieuwe werken die de eerste maal getoond worden in Borgloon. De werken verwijzen elk in hun eigen vormtaal naar de relatie tussen mens en architectuur en gaan zo een dialoog aan met elkaar.